مدح و شهادت امام حسن عسکری علیه‌السلام
ماه صفـر رفت و دوباره محشری شد هـنگـامۀ شـور و عـزای دیگـری شـد اسـلام، گـریـان امـام عـسـکــری شـد در خـانه، مظلوم دو عالم بستـری شد مسموم شد مولا خبـر در شهـر پیچـید آقا به خود از شـدت این زهـر پـیچـید آقــا عــزادارت زمـیـن و آســمــانـنـد با ما تـمام قـدسیـان هم نـوحـه خوانـند بر چـشمـهامـان اشکـهـای ما روانـنـد در زیـر بـار مـاتـمت قـدهـا کـمـانـنـد امشب دل زهـرا و حـیـدر غـم گرفـته مهـدی کـنـار بـستـرت مـاتـم گـرفـتـه تو خود غریبی سامرایت هم غریب است این روزها حال و هوایت هم غریب است فرزندِ دور از دیده هایت هم غریب است حس می‌کنم حتی عزایت هم غریب است صاحب زمان بر پای تو صورت نهاده است غربت همیشه عضوی از این خانواده است هـر بـار یـاد کـوچه افـتـادی فِـسُـردی با یـاد زهـرا مـادرت صد بـار مردی راحت شدی دیگر تو با زهری که خوردی کمتر کسی برده چنان رنجی که بردی پـیـداست مـولا از غـروب دیـدگـانـت کـار خودش را کرده زهـر دشمنـانت سخت است فرزندت بگیرد دامنت را بـعـدش بـبـیـند لحـظـۀ جـان دادنت را خـامـوش بـیـند چـشمهـای روشنت را پـیـشت بـمـانـد تـا بـبـیـنـد رفـتـنـت را ما هم به هـمـراه ائـمه روضه خوانـیم گـریــان آلامِ دل صـاحـب زمــانــیــم ابـر غـم تـو کـرده سـایـه، سـامـرا را در غـم فـرو بـرده تـمـام سیـنـه ها را ویـرانـه کـرده کوچه‌هـای قـلب مـا را کـرده تـداعـی روضـه‌های کـربـلا را غـمهـای دیگر را غـم تو برده از یـاد آقا بـمـیـرم ظـرف آب از دستت افـتاد تا ظرف آب از دستهایت بر زمین خورد یاد آمدت ساقـی عـمـود آهـنـین خورد تا تیـر بر مشک یل ام البـنـیـن خورد افتاد مشک و ضربه‌ها از آن و این خورد بر ساقی و بر اشکهـایش گریه کردید با حضرت مهدی برایش گریه کردید اصلا هـمه بر دستهـایش گریه کردند بر دستِ از پیکر جدایش گریه کردند پـیغـمبـر و زهـرا برایش گریه کردند بـر مـاجـرای کـربـلایش گـریه کردند این روضه هم مثل تمام روضه‌ها شد از هر جهت رفـتـیـم آخـر کـربـلا شد |